Welkom bij mijn eerste blog. Ik heb er zin in!
Mijn persoonlijke website is klaar! Weer iets gefixt en daar ben ik trots op. Met een klein beetje hulp van collega Lawrence voor het koppelen van de database en het zoeken naar het juiste sftp programaatje heb ik dan ook meteen de volledig content neergezet.
Ik ben nog steeds aan het nagenieten van het singer-songwriter workshopweekend wat ik heb bedacht, georganiseerd en ten uitvoer heb gebracht met de mede stichting leden Boele en Jeanine en mijn man Jan. Verschillende jaren organiseer ik concerten in onze tuin. We bieden een podium aan bekend en minder bekend talent om muziek ten gehore te brengen in onze tuin.
Zoals je misschien gelezen hebt op mijn website krijg ik de meeste ideeën tijdens het strijken. Zo ook het idee om een heel weekend met muziek bezig te zijn. Mensen laten inspireren door andere mensen, ‘vakidioten’ die hun sporen verdient hebben in de muziekwereld of nog bezig zijn om ontdekt te worden. Ik zag het helemaal voor me. Terwijl de sneeuw uit de lucht komt vallen (het is december 2018), zie ik een groepje mensen in de veranda schrijven aan een nieuw liedjes, een paar meter verderop zit een ander groepje en brainstormt over een melodietje. Een BBQ in de avond en dan rond het haardvuur jammen tot we moe zijn. Dan in de tentjes op het grasveld kruipen om weer vroeg op te staan voor nieuwe workshops.
Vorig weekend werd het idee werkelijkheid. Er waren 8 deelnemers en vanaf vrijdagavond 18:30 werden ze gevoed door inspiratie van Ed Struijlaart (schrijft al jaren liedjes met Peter Slager, heeft verschillende CD’s uitgebracht en al 5 keer opgetreden in onze tuin), de eerste workshop was begonnen. Men werd in groepen gedeeld en kreeg de opdracht een lied te schrijven. 1 uur kregen ze de tijd; een moordballad of een lied over de toekomst of een liefdesliedje.
Na een uur werd ieder groepje gevraagd om te spelen en zingen wat er ontstaan was. Hoe gaaf is het om met iemand die je twee uur daarvoor nog niet kende een liedje te schrijven. Na het jammen bij het haardvuur werd het tijd om te gaan slapen.
De volgende morgen ontbijten met zijn allen, een duik in het zwembad en hup weer door met de volgende workshop; Monique Klemann leert ademhalingstechnieken, hoe je moet inzingen en geeft iedereen persoonlijk advies om beter te presteren. Monique is echt een lieve, bijzondere en super muzikale vrouw die met veel passie verteld.
Met soms bijzondere technieken, neem twee gewichten (nee mijn Jan doet niet aan krachtsport thuis, dus pakken we twee champagneflessen) en knijp daarin zodat je geen spanning op je keel voelt maar in de flessen.
Ziet er gek uit, kan ik je vertellen, maar heeft een zeer positief effect. Ja, ik heb het gedemonstreerd, dus bij deze een plaatje voor de niet ‘beelddenkers’.
Na de lunch komt J.B. Meijers een workshop geven, hij vraagt de geschreven liedjes van vrijdagavond voor te dragen en levert veel input om ze nog beter te maken. Wat een muzikaliteit heeft die man en wat is het een prettig persoon om naar te luisteren en zijn passie te proeven. In de avond legt de masterchef Jan het vlees op de BBQ en naast het muziek maken borrelen we nog even door.
Zondagmorgen wéér vroeg uit de veren (wéér half 6…) om het ontbijt klaar te zetten. De laatste voorbereidingen treffen voor de laatste dag van het, o zo toffe weekend, waarbij vanmiddag een tuinconcert op het programma staat. Rond tien uur beginnen we de laatste workshop die ik geef over de toekomst, hoe men die ziet en wat ervoor nodig is om doelen te bereiken.
De volgorde van de liedjes die gehore gebracht gaan worden wordt nog snel bepaald, het gezamenlijke lied wordt nog even gesoundcheckt en dan zijn we klaar voor het grote publiek.
Mijn grootste nachtmerrie was dat er 400 mensen op de stoep zouden staan en de tuin echt overliep van de mensen. Ik had daarom een geluidssetje van mijn collega Ron geleend zodat in ieder geval iedereen het zou kunnen horen. Met ‘project X’ in gedachte zette ik de koffiezetter aan voor 100 koppen koffie, heb ik extra senseo koffie klaar staan. Zetten we twee flessen voor de gratis ranja klaar en instrueer ik Jeanine en Boele zodat we allemaal voorbereid zijn op de komst van alle familie, vrienden en facebook lezers die afkomen op het GRATIS (normaal 15 euro) tuinconcert.
Terwijl de deelnemers al hun spullen van het weekend bij elkaar zoeken, struin ik het lijstje in mijn hoofd af of ik alles klaar heb staan voor iedereen. Ik ben redelijk tevreden met het resultaat tot nu toe, want deze perfectionist vind altijd weer iets om goed te zetten of te verbeteren waarop iemand heel erg zijn best heeft gedaan, is het al kwart voor twee. De inloop begint om half 2 maar er zijn nog maar 3 mensen in de tuin, die inmiddels van koffie zijn voorzien. Ik vraag Alex, één van de deelnemers om even aan de voorkant te kijken of mensen het wel kunnen vinden en vraag hem om ze via de achteringang te laten binnenkomen, zodat het allemaal vloeiend verloopt.
Het is inmiddels twee uur, het concert zou om twee uur beginnen, als er nog drie nieuwe belangstellenden binnengekomen zijn. Ik begin nu wel een beetje zenuwachtig te worden. Ik heb de deelnemers een heus optreden beloofd en heb folders in de lokale supermarkten gehangen, op facebook een bericht gepost, bij ZO!34, de lokale radio reclame gemaakt en gezegd dat het gratis toegang is. Als het kwart over twee is heeft Roger, één van de deelnemers, mij enigszins gerustgesteld dat het een fantastisch weekend was, dat het niet uitmaakt hoeveel mensen er komen want zíj hebben het leuk gehad. Ik gun mezelf geen tijd om het grote compliment in ontvangst te nemen en besef inmiddels dat mijn grootste nachtmerrie niet uitkomt maar dat 7 bezoekers ook een kleine nachtmerrie begint te worden. Als het bijna half drie is, heb ik me over al die nachtmerries heengezet. Hernieuwde moed gevat en zweep iedereen op om de plaatsen in te nemen omdat we gaan beginnen.
Ik praat tussen ieder optreden de boel aan elkaar zodat de deelnemers zich als artiest op kunnen stellen achter de microfoons en hun liedjes ten gehore kunnen brengen. Bij het allerlaatste nummer leg ik uit dat er bij de kennismaking meteen al een groepsopdracht klaarlag en dat ze die ten uitvoer gingen brengen. Tijdens dit nummer schiet ik even vol omdat ik zo trots ben op wat iedereen gepresteerd heeft en dat ik dat bedacht heb en ook nog zo geworden is als bedacht.
Er zijn prachtige liedjes geschreven, er zijn veel ontroerende momenten geweest en is is enorm veel gelachen tijdens het weekend en ik kijk met heel veel pleier terug op een mooi weekend waarover Jan en ik nog lang zullen napraten. Het grootste compliment wat ik heb gekregen is dat iedereen zei ‘volgend jaar weer? zullen we gelijk een datum prikken, want wij zijn erbij!’
Ik voel me een bevoorrecht mens.
Bekijk hier een compilatie van het weekend