Als mijn dochter drie jaar oud is wil ze memory spelen, mama vind dat verschrikkelijk dus vraag ik haar of ze wil kleuren , plakken en knippen. Gelukkig vind ze dat ook leuk dus gaan we freubelen.
Vlak voordat mijn dochter 7 jaar wordt komt ze uit school en zegt: ‘Mama, we moeten nog iets maken voor de kindjes in de klas want ik mag weer bijna trakteren’. Het duurt nog een maand maar een ander kindje heeft net getrakteerd, dus dat triggert haar. ‘wat zullen we eens maken?’ en ze noemt verschillende mogelijkheden op, samen verzinnen we een leuke traktatie.
Verjaardagen, feestjes en allerlei andere gelegenheden, die nu even niet kunnen, zijn mooie momenten om mensen om je heen te hebben waar je plezier mee kunt beleven. Dat is ook wat we het meeste missen, denk ik. Met anderen delen wat je meemaakt, samen eten, samen vieren en samen verdrietig zijn. Want niet iedere gelegenheid is een feestje.
Afgelopen weekend zaten wij in een hotel omdat we twee dagen aan de andere kant van Nederland moesten zijn. We zagen het zonnetje schijnen en mensen op het terras zitten. Dat lonkte heel erg en dus namen wij ook plaats op het terras. Het zonnetje was er soms wel en soms achter de wolken. Het was eigenlijk gewoon bitterkoud. Dan maar een dekentje gepakt en met een wijntje in de hand genieten de zon, het terras en vooral het moment. De rust, even niets hoeven. Want thuis wacht de grote verbouwing.
Het hele huis staat op zijn kop maar we zijn over de helft heen. Het moment dat ook de ondervloer uit de woonkamer gebroken was en ik tegen het veen aankeek dacht ik: pfoe, we hebben nog een lange weg te gaan.
Inmiddels zit er een nieuwe vloer in, worden de kabels gelegd voor het elektra en zit het nieuwe plafond er ook bijna in. Het begint weer op een woonkamer te lijken. Tegelijkertijd zijn we druk met het uitzoeken van behang, waar de wastafel moet komen, welke tegels op de muren en zijn we er eindelijk uit welke vloer het gaat worden. Het uitzoeken zijn leuke dingen maar als ik weer eens over een bosje met draden struikel of een bos latten denk ik even aan het terrasmomentje.
‘Hai mam, met mij, wanneer zullen we weer even freubelen? Ik heb binnenkort een paar verjaardagen’ dat is onmiskenbaar mijn dochter die zin heeft om te verven en cadeautjes inpakken. ‘ja mam, ik vind het zoveel leuker om te geven dan te krijgen’. ‘Laten we zondag gaan freubelen’, zeg ik haar door de telefoon en hang op. Ik glimlach, de lieverd.
Toen ík afgelopen week in mijn atelier annex veranda aan het freubelen was, ging alles mis. Ik pakte de mooiste schilderijen, die ik de laatste tijd gemaakt had en wilde deze met een glimmende laag epoxyhars afwerken. Ik neem de schilderijen af om ze vetvrij te maken, giet de epoxyhars erover en kijk tevreden achterom naar de eerste schilderijen. Ik schrik me een hoedje. De epoxy trekt naar het midden i.p.v. zich mooi te verdelen. Sjips! Dat was niet de bedoeling. Ik wilde ze zo graag op gaan hangen in mijn kantoor voor de expositie. Ik baal als een stekker en ruim driftig alle spulletjes op. Ik doe ze in een afvalzak en loop naar de container om mijn afvalzak daarin te doen. De container staat aan de andere kant van het huis en ik loop parmantig naar de voorkant. Ineens, klats! Boem! Alles over de straat, zak geknapt. Ik had er een flesje mosterdsaus in zitten die nu over de straat onder mijn auto loopt. Er zat een klein glazenpotje in, die spat uiteen en ook daarvan rollen glasscherven onder de auto. Ik zucht en loop terug naar de veranda om daar veger en blik te halen. Ik veeg alles op en smijt het letterlijk in de container. Ik app mijn dochter dat ik een pechdag heb en ze baalt even met mij mee. Ze adviseert om te gaan zitten met een wijntje en niets meer te doen en dat doe ik dan maar braaf.
Als ik, op een zondagmiddag, bij mijn dochter ben laat ze vol enthousiasme zien wat ze gemaakt heeft voor haar schoonmoeder. Die gaat met pensioen en krijgt een surprise drive through, omdat het niet mogelijk is om mensen te ontvangen mogen ze langs komen rijden. Het is de laatste werkdag als schoonmoeder thuiskomt en gesommeerd wordt binnen te blijven en niet naar buiten te kijken. Haar man en mijn dochter zorgen dat het er buiten leuk uitziet en op het afgesproken tijdstip mag ze naar buiten en ziet ze het spandoek en het tentje waar de eerste auto’s al wachten. Ze is blij verrast en mijn dochter straalt omdat ze anderen ziet genieten. Iedere bezoeker krijgt een mooie giftbox met daarin iets lekkers en een leuke persoonlijke boodschap. Mijn dochter heeft al die boxen zelf samengesteld, opgeleukt en gevuld met lekkers en een mooi aandenken. ‘Dit wil ik doen mam, dit gun ik andere mensen ook zo!’. Dat is wat ze me zegt als ik haar vraag hoe het geweest is. Een paar dagen brainstormen later we over haar idee om dit te gaan ‘doen’. We onderzoeken of er al zoiets is, of er vraag naar is en wat er dan in de boxen zou moeten zitten.
Het is 3 mei 2021, 15:45, een jonge dame roept ons op en zegt dat we plaats mogen nemen achter het doorzichtige scherm. Dat doen we, mijn dochter en ik. De jonge dame neemt de stukken met ons door en even later zetten we onze handtekening. Nu is het echt! Moeder en dochter samen in één bedrijf: Kim’s GiftBOX is een feit. Nu kan ze freubelen, samenstellen, mooie cadeautjes maken en verkopen aan iedereen die ook graag geeft. Want geven is net zo leuk als krijgen. Nu we ingeschreven zijn bij de Kamer van Koophandel kunnen we inkopen doen, voorbeelden maken, een website maken, social media overspoelen en in gesprek gaan met brancheorganisaties, bedrijven en potentiële klanten. Ik ben apetrots op haar en verheug me op onze samenwerking.
Als we samen weer in de auto zitten krijg ik een cadeautje van haar, een plantje met een kaartje: ‘dat we samen maar heel groot mogen groeien!’.
