Auteur: adminSylvia

Eén van mijn passies is mezelf uiten.
Is dat een passie dan? Voor mij wel!
Of het nu een blog is, een vergadering voorzitten, een boek schrijven of op het podium staan, ik hou ervan. Dingen vertellen die me bezig houden, mijn kennis delen en mensen in contact brengen door te vertellen wat je voor een ander kan betekenen. In LEFWIJF2 schreef ik mijn verhaal over hoe je het anders kan doen, als de standaard route niet werkt. Door mezelf te uiten hoop ik ook anderen te inspireren. Het was een mooi proces om mee te doen aan een boek waarin 50 vrouwen beschrijven wat zij hun LEF moment vinden. Nadat het boek uitkwam las ik de verhalen, ook leerde ik de vrouwen persoonlijk kennen bij verschillende evenementen, dát inspireert mij. Het is niet gemakkelijk om te reflecteren en dan je verhaal op te schrijven. Maar deze vrouwen hebben het wel gedaan. LEF is voor mij dan ook gewoon doen!

Tijdens één van de LEFWIJF events werd ik op het podium uitgedaagd vragen te beantwoorden die Lucinda Douglas, (host, samensteller LEFWIJF boeken én netwerkgoeroe) aan mij stelde. Het was een interview naar aanleiding van mijn deelname aan LEFWIJF2 waarbij het spontaan in me opkwam dat ik mijn dochter ook een plekje gunde in deze mooie LEFWIJFserie. Op dat podium vroeg ik mijn dochter om samen een verhaal te schrijven in LEFWIJF3, en ze zei ‘JA’. In de auto voelde ze zich wel een beetje voor het blok gezet. “Mam, ik ben niet zoals jij” zei ze in de auto. “Klopt”, zei ik toen “Maar we gaan het gewoon doen!”.

Net als met het bedrijf wat we hebben brengen dit soort dingen ons meer samen, we moeten overleggen en onze gedachtes uiten. Komen tot overeenstemmingen en kunnen elkaars krachten bundelen maar ook onze sterke kanten inzetten voor een gezamenlijk doel. Zij heeft veel meer geduld als ik, is bescheiden, zij is beter in het mooi maken en inpakken maar bovenal is ze een fijn persoon om bij te zijn. Wat ze lastig vind is lastige telefoongesprekken, zoals opdringerige vertegenwoordigers, klanten die niet op tijd betalen en zo. Soms doe ik het voor haar, andere momenten zet ik haar voor het blok om het zelf te doen, want daar leer je van.

Het verhaal wat we schreven voor LEFWIJF3 is ook zo’n voorbeeld van ga het maar gewoon doen. Terwijl zij als puber er als een berg tegenop zag om alleen met de trein te reizen, vond ik haar wel oud genoeg om dat alléén doen. Ik had er alle vertrouwen in dat ze dat kon. Ze deed het en wat was ik trots op haar. Dat ben ik nog steeds, als ik zie hoe zij groeit door het gewoon maar te doen. Zij is mijn LEFWIJF!

Er is een korte video opgenomen over de band met mij, opvoeden en ze beantwoordt de vraag “hoe doe je dat nu met je eigen zoon?” of luister naar de podcast die opgenomen werd voor het boek.

Nu de verbouwing al een heel eind opschiet komt het leukste deel, de inrichting. Ook dat is een vorm van uiten. Nu zijn Jan en ik niet echt doorsnee en hebben wij het geluk dat we van dezelfde dingen houden qua inrichting. We hoeven dus niet naar het programma ‘Weer verliefd op je huis’. Dit is wel een programma waar we graag naar kijken maar ook ‘De grote verbouwing’ waar we inspiratie opdoen. Eerder maakte Jan al zelf een kast in de Mondriaan stijl (linker foto).

De kleuren uit die kast willen we graag terug laten komen in het interieur. In één van die tv programma’s zagen wij een zwart plafond en muren. Het effect vonden we zo gaaf dat we dit zelf ook willen in onze woonkamer. Ook al hebben we het goed doordacht, het is wel lastig om het weer wit te maken als het toch niet blijkt te bevallen en een grote investering, Dan gaan we op zoek naar een tijdelijke oplossing om zo toch te kijken of het ons bevalt. Aan de muren en op het plafond hebben we nu spanvlies aangebracht, dit wordt normaal gesproken in de bouw gebruikt als tussenlaag. De vloer hebben we knalrood gemaakt en de overige zaken wit geverfd. Het is allemaal tijdelijk zodat we kunnen proeven van de sfeer en vooral finetunen voordat we het definitief gaan doen. Kortom gewoon DOEN!

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, de verbouwing schiet al mooi op! De foto die ik in de vorige blog liet zien, lijkt nu al weer heel lang geleden. We keken in onze woonkamer naar tegen het veen aan, toen we de vloeren gesloopt hadden. Het veen was meer dan een meter ingeklonken.

Ons huis is gebouwd in 1936 en staat aan een kanaal. Dat kanaal werd gegraven rond de eeuwwisseling door de veenarbeiders die in deze streek werkten en woonden. Veel van deze veenarbeiders werden hier te werk gesteld vanuit het westen van het land. Toen dorpen in deze regio gesticht werden kregen ze namen als Nieuw Amsterdam en Nieuw Dordrecht.

Hieronder links, zie je een foto van ons huis rond 1939, het is de voorkant van een boek wat geschreven is over ons huis rond die periode. Centraal staat de kruidenierswinkel, waarvan de eigenaar wordt gedwongen smokkelwaar te verbergen terwijl boven de winkel enkele wachtmeesters van de marechaussee zijn gehuisvest.

Héél bijzonder om een boek te lezen over je eigen huis. Op de foto rechts zie je hoe het huis er in augustus 2022 uitziet.

Terug naar de verbouwing 2021. Het gat is met een aantal mannen dichtgegooid met kruiwagens. Samen hebben ze 2 vrachtwagens met zand in het gat gestort. Liggers erin, isolatie en daarna weer houten platen erop. Langzaam begint dan het opbouwen weer. Dat is het leuke werk. De verbouwing van de woonkamer was niet helemaal gepland op dat tijdstip maar door een verandering van plannen naar voren getrokken.

Mijn ouders worden steeds minder mobiel en hebben meer zorg nodig. Zij wonen in Papendrecht, waardoor ik iedere 2 weken een ziekenhuisafspraak heb, dat is 5 uur rijden voor een ziekenhuisbezoek van een half uurtje. Dat ga ik niet zo lang volhouden dus bespreek dit met Jan. Na deze gespreken besluiten we ons huis te verbouwen zodat ze bij ons in de buurt zijn. Het huis wordt gesplitst, mijn ouders gaan aan de voorzijde wonen en wij aan de achterzijde van het huis. Onze oude woonkamer en mijn kantoortje worden de woonkamer van mijn ouders. Na maanden wanden zetten, plafonds vernieuwen, behangen en keuken plaatsen betrekken mijn ouders in augustus 2021 hun nieuwe woning.

Ook aan de achterzijde van het huis heeft een flinke verbouwing plaatsgevonden. Van een schuur / garage naar een woonkamer. Wij wonen aan deze kant van het huis en kijken uit op de landerijen.

Al met al een flinke verbouwing dus. We naderen de eindstreep waar ik erg blij mee ben. We hebben dan ook een flinke hulp aan Lyno, onze kleinzoon. Hij mag ‘opa Klus’, dan ook graag helpen.

Hier zijn ze samen bezig om de douchewand van onze slaapkamer uit te zetten. Lyno helpt mee met zijn eigen gereedschap.

Wij zijn dus opa en oma klus. Nu ook mijn ouders hier wonen geeft het nog wel eens een spraakverwarring over opa en oma waardoor mijn ouders nu opi en omi heten.

Over het verbouwen van de kangoeroewoning is door de Libelle een mooi stuk geschreven, Je leest het hier ,

De volgende blog gaat over mijn schrijfavontuur met dochter Kim.

Als mijn dochter drie jaar oud is wil ze memory spelen, mama vind dat verschrikkelijk dus vraag ik haar of ze wil kleuren , plakken en knippen. Gelukkig vind ze dat ook leuk dus gaan we freubelen.

Vlak voordat mijn dochter 7 jaar wordt komt ze uit school en zegt: ‘Mama, we moeten nog iets maken voor de kindjes in de klas want ik mag weer bijna trakteren’. Het duurt nog een maand maar een ander kindje heeft net getrakteerd, dus dat triggert haar. ‘wat zullen we eens maken?’ en ze noemt verschillende mogelijkheden op, samen verzinnen we een leuke traktatie.

Verjaardagen, feestjes en allerlei andere gelegenheden, die nu even niet kunnen, zijn mooie momenten om mensen om je heen te hebben waar je plezier mee kunt beleven. Dat is ook wat we het meeste missen, denk ik. Met anderen delen wat je meemaakt, samen eten, samen vieren en samen verdrietig zijn. Want niet iedere gelegenheid is een feestje.

Afgelopen weekend zaten wij in een hotel omdat we twee dagen aan de andere kant van Nederland moesten zijn. We zagen het zonnetje schijnen en mensen op het terras zitten. Dat lonkte heel erg en dus namen wij ook plaats op het terras. Het zonnetje was er soms wel en soms achter de wolken. Het was eigenlijk gewoon bitterkoud.  Dan maar een dekentje gepakt en met een wijntje in de hand genieten de zon, het terras en vooral het moment. De rust, even niets hoeven. Want thuis wacht de grote verbouwing.

Het hele huis staat op zijn kop maar we zijn over de helft heen. Het moment dat ook de ondervloer uit de woonkamer gebroken was en ik tegen het veen aankeek dacht ik: pfoe, we hebben nog een lange weg te gaan.
Inmiddels zit er een nieuwe vloer in, worden de kabels gelegd voor het elektra en zit het nieuwe plafond er ook bijna in. Het begint weer op een woonkamer te lijken. Tegelijkertijd zijn we druk met het uitzoeken van behang, waar de wastafel moet komen, welke tegels op de muren en zijn we er eindelijk uit welke vloer het gaat worden. Het uitzoeken zijn leuke dingen maar als ik weer eens over een bosje met draden struikel of een bos latten denk ik even aan het terrasmomentje.

‘Hai mam, met mij, wanneer zullen we weer even freubelen?  Ik heb binnenkort een paar verjaardagen’ dat is onmiskenbaar mijn dochter die zin heeft om te verven en cadeautjes inpakken. ‘ja mam, ik vind het zoveel leuker om te geven dan te krijgen’. ‘Laten we zondag gaan freubelen’, zeg ik haar door de telefoon en hang op. Ik glimlach, de lieverd.
Toen ík afgelopen week in mijn atelier annex veranda aan het freubelen was, ging alles mis. Ik pakte de mooiste schilderijen, die ik de laatste tijd gemaakt had en wilde deze met een glimmende laag epoxyhars afwerken. Ik neem de schilderijen af om ze vetvrij te maken, giet de epoxyhars erover en kijk tevreden achterom naar de eerste schilderijen. Ik schrik me een hoedje. De epoxy trekt naar het midden i.p.v. zich mooi te verdelen. Sjips! Dat was niet de bedoeling. Ik wilde ze zo graag op gaan hangen in mijn kantoor voor de expositie. Ik baal als een stekker en ruim driftig alle spulletjes op. Ik doe ze in een afvalzak en loop naar de container om mijn afvalzak daarin te doen. De container staat aan de andere kant van het huis en ik loop parmantig naar de voorkant. Ineens, klats! Boem! Alles over de straat, zak geknapt. Ik had er een flesje mosterdsaus in zitten die nu over de straat onder mijn auto loopt. Er zat een klein glazenpotje in, die spat uiteen en ook daarvan rollen glasscherven onder de auto. Ik zucht en loop terug naar de veranda om daar veger en blik te halen. Ik veeg alles op en smijt het letterlijk in de container. Ik app mijn dochter dat ik een pechdag heb en ze baalt even met mij mee. Ze adviseert om te gaan zitten met een wijntje en niets meer te doen en dat doe ik dan maar braaf.

Als ik, op een zondagmiddag, bij mijn dochter ben laat ze vol enthousiasme zien wat ze gemaakt heeft voor haar schoonmoeder. Die gaat met pensioen en krijgt een surprise drive through, omdat het niet mogelijk is om mensen te ontvangen mogen ze langs komen rijden. Het is de laatste werkdag als schoonmoeder thuiskomt en gesommeerd wordt binnen te blijven en niet naar buiten te kijken. Haar man en mijn dochter zorgen dat het er buiten leuk uitziet en op het afgesproken tijdstip mag ze naar buiten en ziet ze het spandoek en het tentje waar de eerste auto’s al wachten. Ze is blij verrast en mijn dochter straalt omdat ze anderen ziet genieten. Iedere bezoeker krijgt een mooie giftbox met daarin iets lekkers en een leuke persoonlijke boodschap. Mijn dochter heeft al die boxen zelf samengesteld, opgeleukt en gevuld met lekkers en een mooi aandenken. ‘Dit wil ik doen mam, dit gun ik andere mensen ook zo!’. Dat is wat ze me zegt als ik haar vraag hoe het geweest is. Een paar dagen brainstormen later we over haar idee om dit te gaan ‘doen’.  We onderzoeken of er al zoiets is, of er vraag naar is en wat er dan in de boxen zou moeten zitten.

Het is 3 mei 2021, 15:45, een jonge dame roept ons op en zegt dat we plaats mogen nemen achter het doorzichtige scherm. Dat doen we, mijn dochter en ik. De jonge dame neemt de stukken met ons door en even later zetten we onze handtekening. Nu is het echt! Moeder en dochter samen in één bedrijf: Kim’s GiftBOX is een feit. Nu kan ze freubelen, samenstellen, mooie cadeautjes maken en verkopen aan iedereen die ook graag geeft. Want geven is net zo leuk als krijgen. Nu we ingeschreven zijn bij de Kamer van Koophandel kunnen we inkopen doen, voorbeelden maken, een website maken, social media overspoelen en in gesprek gaan met brancheorganisaties, bedrijven en potentiële klanten. Ik ben apetrots op haar en verheug me op onze samenwerking.
Als we samen weer in de auto zitten krijg ik een cadeautje van haar, een plantje met een kaartje:  ‘dat we samen maar heel groot mogen groeien!’.

Mijn dochter herinnerde mij eraan dat ik al even geen blog geschreven had. Nu waren wij ook druk bezig om haar nieuwe huis te behangen en een nieuwe keuken te plaatsen, dus maakte ik geen tijd voor een blog. Mijn dochter is net voor de kerst verhuisd van België naar het mooie Drenthe. Het is heerlijk dat ze weer in de buurt woont.

Vorige maand, dacht ik, ik ga iets schrijven over het nieuwe jaar. Een heel nieuw jaar voor me én een lege agenda. Alvorens ik aan de blog wilde beginnen kwamen de afspraken binnendruppelen en vond ik, dat ik daar niet meer over kon schrijven. Mede omdat ik de ene ‘lege bladzijde’ na de andere ‘mooi lege agenda’ en ‘nieuwe kansen’ blog voorbij zag komen. Eigenlijk vind ik het veel leuker om te schrijven wat ik wél allemaal ga doen en recent gedaan heb. Want ik houd helemaal niet van lege agenda’s.

Ik vind het juist leuk dat de ene afspraak na de andere in mijn agenda komt. Zó voel ik dat ik leef.

Zo zijn Jan en ik de eerste week van januari op vakantie geweest. Even uitrusten en vooral lekker eten. Dat vinden wij een sport. Kleine restaurantjes uitzoeken en dingen te proberen die je normaal niet eet of op een geheel andere manier. Zo hebben we (in Spanje nota bene) 3 dagen achter elkaar, bij toeval, bij een Italiaans restaurant gegeten. De eerste had echt de lekkerste Pizza die we in lange tijd gegeten hadden. Het tweede restaurant daar aten we combinaties die we zelf nooit bedacht zouden hebben maar die fantastisch smaakten en de derde dag was de kroon op ons Italiaanse restaurant avontuur.

We liepen eerder die vakantie, op zondag, het restaurant binnen met als doel daar die avond te eten. De eigenaresse vertelde vriendelijk dat dat niet mogelijk was. De locatie is een wijnbar en de kok bereidt alles vers op de dag van dineren. Dus reserveren was noodzaak. Wij dus maar reserveren voor woensdag. Op maandag kreeg ik een Whatsapp met de menukaart of ik a.u.b. wilde laten weten wat wij wilden eten.

We kozen voor een ‘Tagliere du salumi Italiana’, een plateau met diverse Italiaanse worstsoorten als voorgerecht en als hoofdgerecht koos ik voor ‘Ravioles con quesi de Cabra al sabor de trufa blanca’, ravioli met geitenkaas en truffel, en Jan koos voor ‘Salmon fresco al horno en una corteza di pistacho con verduras’, zalm met een korst van pistach noten en als nagerecht natuurlijk ‘homemade Tiramisu’. Wij verheugden ons al op het eten terwijl we het bestelden.

Het is woensdagavond als we naar het restaurant lopen en hartelijk welkom geheten worden door de eigenaresse, die zich voorstelde als Barbera en de kok, haar man Simon. We kregen een mooi plekje bij het raam, het romantische hoekje volgens Barbara. Het voorgerecht bestaat uit vleeswaren die smelten op je tong met een mooi glas wijn, want ja we zijn in een wijnbar. Het hoofdgerecht is echt subliem.

We genieten van het hoofdgerecht en de gezelligheid van Barbera en Simon die ons volledig in de watten leggen. Wij zijn dan ook de enige bezoekers van die avond. Hoe kan het uit vraag ik aan Barbara waarna ze zegt, ‘voor ons is het even fijn om niet iedere avond vol te zitten en alle aandacht aan jullie te kunnen geven. Het seizoen is gestopt op 1 november tot de kerst, dan is er even een piek en na die 2 weken is het weer stil tot 1 maart’. Wij vinden het niet erg om alle aandacht te krijgen en krijgen als dessert de huisgemaakte Tiramisu en ook deze is echt verrukkelijk.

Nadat we klaar zijn met eten overladen we Barbara en Simon met complimenten want het eten is echt voortreffelijk. We krijgen beide een dikke knuffel. We kwamen binnen als gasten en gaan weg als vrienden, zo voelt het om te eten in dit restaurant waarbij het vakmanschap en liefde voor het vak voor 100% te proeven is in het eten.

Tijdens dit etentje en relaxen bij het zwembad kregen we wel het idee om iets bij ons thuis in de veranda te organiseren met lekker Classic (Italiaans) eten, classic rock en zo. Een thema avond, zoals het muzikale kerstdiner, lijkt ons erg leuk, mede omdat we hele leuke reacties kregen op het kerstdiner.

Inmiddels is Melissa, de donkere helft, van duo Sister Sister (waar ik manager van ben) bevallen van een zoon en is zij weer aan het herstellen en aan het genieten van Jaivey. De optredens van duo Sister Sister beginnen al weer eind maart. Leuke optredens staan nu al geboekt waaronder ‘Back tot the music’, een benefietconcert voor WKF en verschillende bruiloften. Ook ben ik bezig nieuwe ideeën uit aan het werken en promotie filmpjes voor aan het maken.

Daarnaast ben ik bezig met een ‘nieuwe’ muzikant om te kijken of we iets voor elkaar kunnen betekenen. Wat ook weer activiteiten met zich meebrengt.

Zo zie je maar weer, het nieuwe jaar geeft energie om weer nieuwe dingen te doen. Ook om bestaande dingen te continueren en om de dag te leven alsof het de laatste is.

Vaak roep ik ‘pluk de dag’!
Als geen ander weet ik hoe betrekkelijk het leven is. Het kan zomaar veranderen van de één op de andere dag. Je dagelijkse ritme, je toekomstplannen, je gewoontes, alles ligt overhoop. Afgelopen week twee mensen om mij heen die een dierbare verloren hebben. Je leeft met ze mee voelt hun verdriet. Vreugde en verdriet heel dicht bij elkaar. Dan sta je weer even stil bij ‘pluk de dag’. Ik heb zelfs Carpe Diem op mijn raam gemaakt, van dat plastic wat je op het raam kan plakken. Ik vond het destijds zo toepasselijk en dat is het nog steeds iedere dag.

Ik probeer mezelf iedere dag af te vragen ‘waar werd ik blij van vandaag’. Heel soms heb je van die dagen dat je veel keren blij bent. Afgelopen weekend bijvoorbeeld was ik aan het videobellen met mijn kleinzoon. Als je dat gezichtje ziet en hij roept oma….. dan word ik echt wel heel blij. Mijn zwager werd verrast door een muzikale serenade van duo Sister Sister, dat maakte me blij omdat hij genoot én omdat ik blij word van die muziek. Ook werd ik heel blij van alle complimenten over onze veranda. Jan heeft de hele zomervakantie doorgewerkt om de veranda nog mooier te maken. We kunnen er nu in de zomer lekker koel zitten en in de winter overdekt en warm. Ik ben zó trots op hem.

Tegelijkertijd borrelen er dan ook weer allemaal nieuwe ideeën in me op.  Zoals je wellicht op mijn websitepagina gelezen hebt ben ik een multipassionata/multipotential, ik noem het liever een multitalent. Dat houdt in dat je meerdere talenten hebt die nogal uiteen kunnen lopen maar op een bepaalt moment weer samenkomen. Zo leerde ik voor kok, heb ik o.a. een dierenwinkel gehad, ben ik IT consultant/projectmanager en manager van duo Sister Sister om maar een paar uiteenlopende carrière stappen te noemen. Terugkomend op die die ideeën die borrelen; er is er eentje die ik graag wil delen. Terwijl Jan en ik in de veranda zitten en we rondkijken omdat het nu echt bíjna af is zeg ik ‘nu kunnen we in de winter ook iets organiseren voor meer dan 15 personen omdat het groter geworden is en overdekt’. Jan knikt alleen maar want hij weet onderhand ook wel dat er dan nog iets achteraan komt. ‘Hoe leuk zou het zijn om hier een kerstdiner te organiseren’ zeg ik hem ‘en er moet natuurlijk wel muziek bij’. Lekker eten en muziek, de ideale combi volgens mij. Dan kan ik mij weer eens helemaal uitleven in de keuken. Met uitzondering van de reguliere avondmaaltijden, die van mij ook restaurantwaardig  moeten zijn, is het al even geleden dat ik voor een gezelschap gekookt heb, ik denk zo’n half jaar geleden. Én er is weer een goede reden om muziek in de tuin te hebben. Dus de ideale combi dacht ik zo. Jan knikt bevestigen, dat vat ik op als een ja. Dan kruip ik achter mijn laptop en ontwerp een mooie kerstkaart en dan ook maar meteen een pagina maken voor op de website waar mensen zich kunnen aanmelden.

Samen met mijn dochter, die koken in de genen heeft en serveerster geweest is, gaan we een viergangen diner maken en tussen de gangen door kunnen de gasten luisteren naar live muziek van onder andere duo Sister Sister. De opbrengst van dit diner is voor de stichting L’aurarts. Zo kunnen we in 2020 weer artiesten uitnodigen voor de tuinconcerten, het singer-songwriter weekend bekostigen en voor ondernemers en creabea’s leuke workshops organiseren.  Kortom veel dingen om blij van te worden.

Dan komt in zo’n idee weer zoveel samen, koken (kok), organiseren en plannen (projectmanagement), websitepagina maken (IT), muziek (management duo Sister Sister) en ondernemerschap (o.a. dierenwinkel) en dat alles voor de stichting L’aurarts waar ik de voorzitter van ben.

Ander cliché waar ik blij van wordt is mijn glas is altijd half vol. Ik ben een ras-optimist. Ontplooi (nieuwe) activiteiten en probeer anderen te motiveren om leuke en mooie dingen te doen. Als coach/mentor is dat wel een prettige eigenschap. Hoe fijn is het dat je als coach/mentor iets kan vertellen over wat je hebt meegemaakt, waar je de fout in bent gegaan zodat een ander ervan kan leren. Daarbij schuw ik het niet om met een beetje zelfspot terug te kijken op die leerzame momenten uit mijn leven. Zo vertelde ik onlangs aan één van de mensen die ik coach hoe ik 2,5 kilometer achter schapen aan heb gerent op een doorgaande weg om ze te vangen, ze waren ontsnapt. Tijdens het rennen zag ik (eindelijk) leven in de buurt, een paar huizen voor mij. Ik riep ‘Help! Ze zijn ontsnapt!  Drie mannen blokkeerde de weg voor het schapen en samen hebben we ze in een afgesloten stuk weten te drijven. Het moraal was dan ook dat je tijdig hulp inschakelt als je het niet alléén kunt, dat je vooruit moet denken waar ‘het schaap’ heen kan, om zo hulp in te schakelen. Want als je achter schapen aanrent, kun je blijven rennen tot je een ons weegt; ze voelen zich opgejaagd en zullen voor je uit blijven rennen.

Voor mij persoonlijk was het grootste leerpunt: ´Ik ben geen dierenmens´. Ik begrijp ze niet, ze kunnen me niet zeggen wat ze wel of niet willen en ik snap hun ‘gebarentaal’ niet. Ik ben er overigens ook niet in geïnteresseerd. Enige voordeel van het schapenavontuur was dat ik 2,5 kilometer heb hardgelopen. Dat had ik in jaren niet gedaan. De persoon die ik coach kon erom lachen en begreep het moraal, daar werd ik dan weer blij van.

Dus wat er ook op je weg komt, een obstakel of een mooie rode loper, ‘pluk de dag’ en vraag jezelf af waar jij blij van wordt.

Ik ben in België. Vroeger, toen ik een jaar of 8 was en wij naar België gingen waren er nog tolpoortjes. Toen stond je soms in de rij om België in te komen. Nu rijd je de grens over en merk je het bijna niet. Wat ik zo leuk vind aan België is dat veel dingen hetzelfde zijn maar toch een beetje anders. De verkeersborden zijn niet blauw maar geel, de invoegstroken zijn korter maar alles is nog in je eigen taal, gelukkig zijn de wegen wél beter dan toen ik 8 jaar was. In de winkels hebben ze nèt even andere koekjes, chocolade, broodjes en in de streek waar ik nu ben hebben ze Cuberdons. Heel af en toe zie je ze ook wel bij ons de supermarkt, als het Belgische weken zijn. Het zijn driehoekige kegeltjes suikergoed met daarin een zachte vulling. Ze zijn verkrijgbaar in de chocoladespeciaalzaak, lees Leonidas, in drop of kersensmaak te koop. En als ik dan toch bij deze Belgische chocolade zaak bent dan neem ik ook van die handgemaakte chocolaatjes mee.

Bij de kassa begroet men je met ‘hallookes’. Bij het teruggeven van wisselgeld zegt men ‘En dat is dan dertien centjes terug’ gevolgd door een ‘salutekes’. Hier in België klinkt het allemaal even lief, die verkleinwoorden. Het klinkt toch minder als men aan je vraag: ‘Hoe is het met jouw bedrijfje”. Of als ik iemand aan Jan hoor vragen: ‘oh echt? Heeft ze een eigen bedrijfje?’. Dan vind ik ineens die verkleinwoorden niet zo lief meer klinken.

Alée, terug naar België. Wist je dat je in België heus niet overal Vlaamse friet kunt kopen? Dat ze in Engeland geen Engelse drop verkopen?
Toen ik jaren geleden in Geel, België werkte werd ik uitgenodigd, door een collega, om mee te gaan eten in een restaurant nabij Leopoldsbrug. Dat ligt tussen Hasselt en Turnhout, dus net over de grens bij Eersel.  Ze vroeg me heb je de specialiteit van hier wel eens geproefd? ‘Steppegras’. Ik keek een beetje wazig, denk ik, want men begon meteen uit te leggen dat het een Belg was die in Duitsland werkte en een Rus op visite kreeg (lijkt wel een mop). Die rus was de beroemde clown Popov. De steppe is een grasgebied in Rusland en zo werd de naam geboren van de frietjes; steppegras. De kok heeft deze naam geclaimd en is dus een beschermd merk. Steppegras bestaat uit vlees, overgoten met saus en daaroverheen een grote berg dunne frietjes en van origine er bovenop die berg een schijfje citroen én kaviaar. Vlaamse frieten zijn 13 mm dik, Steppegras is maar 4 mm dik. Ik vond het bijzonder.

Wat ik ook bijzonder vind is de werkgewoonte van de Fransen bij de bank waar ik toen werkte in La Defance, hét kantorendistrict in Parijs. Iedere ochtend, bij binnenkomst, kreeg je van iedereen een hand. Echt een persoonlijke begroeting. Ik vond het een mooie geste. Toen ik dit op een kantoor in Nederland vertelde, in de herfst, tijdens een griepgolf, realiseerde ik mij dat deze geste ook minder mooi kan zijn.
Naast het handen schudden viel me ook iets anders op. De werktijden. Ik ben een ochtendmens, begin het liefst om zeven uur of zit al voor half zes in de auto om ergens vóór half 8 (en de files) te zijn. Dus ik braaf iedere ochtend om half acht op kantoor in Parijs aanwezig. Helemaal alleen. Want de meesten Fransozen komen tussen negen en half elf binnen. Gaan dan rond één uur lunchen tot een uur of half 3 en werken dan tot een uur of acht. Gaan dan naar huis en om half 10 gaan ze aan tafel om uitgebreid te dineren. Daarom schudde iedereen altijd míj de hand want ik zat er al even. Mooi hè, al die verschillen. En overal is wat van te leren of proberen. Ook nam ik overal stroopwafels mee naar toe. In ieder land, waar ik werkte, heb ik ze kennis laten maken met de stroopwafel. Leg hem op de thee en hij wordt nog lekkerder. Mijn koffer bevatte soms meer stroopwafels dan kleding als ik na het weekend weer op kantoor kwam.

Alée terug naar België. Ik zit hier in een stil huis. Het is het huis van mijn dochter. Ze woont al jaren in België met haar vriend en hun zoontje. Die is 1,5 dus normaal gesproken is het hier best druk. Zij is even weg en ik voorzie haar poezen van eten en een schone kattenbak, in ruil voor een rustig plekje om te schrijven. Ik schrijf aan mijn tweede roman. Eindelijk even tijd om rustig door te schrijven. Ik bruis van de ideeën en moet ze nu nog omzetten in 90.000 woorden, want een beetje boek dient zoveel woorden te bevatten. Ik zie wel hoeveel woorden het worden. Als ik het af vind dan ga ik er niet iets bij verzinnen om aan dát aantal woorden te komen. Zo ook niet in mijn eerste boek. Het is niet dik, het leest gemakkelijk weg en is zo uit.
Ik vind het heerlijk om te schrijven over vriendinnenvriendschap dus ook dit boek gaat weer over twee vriendinnen die samen iets ondernemen. In de eerste roman wonnen twee vriendinnen een reis naar Wales en gingen naar de plaatsen waar legendes plaats hebben gevonden. Het werd ‘een reis vol herinneringen’. Enfin, nu dus bezig met de tweede. Wanneer deze uitkomt weet ik nog niet maar wat ik wel weet is dat ik zelf enorm, geniet van het schrijven en ook van het teruglezen, verbeteren, schrappen en opnieuw beginnen. Even geen IT analyses, geen meetings en geen softwareperikelen maar ook geen wasmachine die staat te piepen of klok die zegt dat het tijd is om eten te koken. Heerlijk om even iets anders te doen. Zoals een ieder die nu vakantie heeft of binnenkort krijgt.

Geniet! Doe leuke dingen, met je gezin, even alléén of met mensen die je dierbaar zijn. Maak even tijd voor elkaar.